«Hominidzi»

— Mon dieu! — zawołała Louise.

— Coś jest w zbiorniku z ciężką wodą! — stwierdził Paul. — Ale jakim cudem…?

— Widziałeś? To się rusza i… Dobry Boże, to człowiek!

Trzaski i stęknięcia nie ustawały. Nagle…

Widzieli wszystko na monitorach i słyszeli przez ściany.

Gigantyczna akrylowa sfera pękła wzdłuż kilku spojeń, które łączyły ze sobą poszczególne jej elementy.

— Tabernacle — zaklęła Louise, uświadamiając sobie, że ciężka woda zaczęła się mieszać ze zwykłą H2O wewnątrz beczkowatej komory. Jej serce waliło jak oszalałe. Przez ułamek sekundy nie wiedziała, czy powinna bardziej się przejmować zniszczeniem detektora, czy człowiekiem, który tonie w jego wnętrzu.

— Chodź! — powiedział Paul, kierując się do drzwi prowadzących na platformę nad komorą obserwacyjną. Podłączone do magnetowidów kamery wszystko rejestrowały; nie było ryzyka, że coś przegapią.

— Un moment. — Louise błyskawicznie dopadła do telefonu i wystukała numer wewnętrzny z przyklejonej taśmą do ściany listy.

Usłyszała dwa sygnały.

— Doktor Montego? — odezwała się, gdy w słuchawce zabrzmiał jamajski akcent lekarza kopalni. — Mówi Louise Benoit z SNO. Pilnie potrzebujemy pana w obserwatorium neutrinowym. W komorze detektora topi się jakiś człowiek.

— Człowiek? Ale jak on się tam dostał?

— Nie wiemy. Proszę się pospieszyć!

— Już idę — odparł doktor. Louise odłożyła słuchawkę i pobiegła do tych samych niebieskich drzwi, przez które wcześniej przeszedł Paul. Zdążyły się już zamknąć. Na pamięć znała umieszczone na nich ostrzegawcze napisy:

Chwyciła za klamkę, pociągnęła drzwi do siebie i wyszła na szeroką metalową platformę. Z boku znajdował się właz prowadzący do komory detektora; tędy wyszedł ostatni z robotników pracujących przy konstrukcji, po czym zabezpieczył wyjście. Louise ze zdumieniem stwierdziła, że klapa nadal jest przymocowana czterdziestoma śrubami — no tak, przecież tak powinno być, tylko że do środka nie można było się dostać żadną inną drogą…