«Równi Bogom»

The Gods Themselves

Isaac Asimov, 1972

Przełożył: Romuald Pawlikowski

— Nic! — powiedział ostro Lamont. — Absolutnie nic z tego nie wynika. — I — jak często robił — pogrążył się w myślach. Pasowało to zresztą do jego głęboko osadzonych oczu i lekko asymetrycznego wydłużonego podbródka. Zaduma towarzyszyła mu więc często, nawet wtedy, kiedy bywał w świetnym humorze. Teraz jednak daleko było mu do pogody ducha. Jego drugie oficjalne spotkanie z Hallamem okazało się jeszcze większą klęską niż poprzednie.

— Nie dramatyzuj — uspokajał Myron Bronowski. — Nie oczekiwałeś niczego innego. Sam mi to mówiłeś. — Podrzucał orzeszki ziemne w powietrze i łapał je w locie swymi mięsistymi wargami. Perfekcyjnie. Każde ziarnko. Był niewysoki i bynajmniej — nie chudy.

— To wcale nie czyni tego przyjemniejszym. Ale masz rację, to bez znaczenia. Są jeszcze inne rzeczy, które mogę zrobić i zrobię, a poza tym — liczę na ciebie. Gdybyś tylko dowiedział się…

— Nie kończ, Pete. Słyszałem to już tyle razy. Mam poznać sposób myślenia inteligencji — nie ludzkiej.

— Nadludzkiej. Istoty z paraświata usiłują nam przekazać jakąś informację.

— Możliwe — westchnął Bronowski — ale próbują to osiągnąć korzystając z mojej inteligencji, która — jak czasami mi się wydaje — też jest nadludzka, ale tylko troszeczkę. Niekiedy, zwykle późną nocą, leżąc w łóżku, zastanawiam się, czy obce, różne inteligencje w ogóle mogą się porozumieć. Albo, po szczególnie złym dniu, usiłuję dociec, czy zwrot „różne inteligencje” cokolwiek jeszcze znaczy.

— Coś na pewno — gwałtownie powiedział Lamont, zaciskając ręce w kieszeniach swego laboratoryjnego kitla. — To Hallam i ja. Klaun-bohater, doktor Frederick Hallam, i ja. Jesteśmy istotami o odmiennych intelektach, bo kiedy mówię do niego, nic nie rozumie. Czerwieni się coraz bardziej, oczy wyłażą mu z orbit, a uszy pozostają głuche na wszelkie argumenty. Zaryzykowałbym twierdzenie, że jego umysł przestaje funkcjonować. Jednak brakuje dowodów na to, iż istnieje w ogóle stan, w którym funkcjonuje.

Bronowski wyszeptał: — Oho, żeby tak się wyrażać o Ojcu Pompy Elektronowej.