Жытнічак. А чаму такі высакародны рыцар ходзіць без капелюша?
Янук (ужо без ранейшай упэўненасці). Дарогай здарылася са мною страшнае няшчасце. На маім цудоўным капелюшы быў вялікі дыямент з каралеўскага куфэрка. Але магутны арол…
Мятлушка падыходзіць да юнака і дакорліва глядзіць яму ў вочы, але той усё-ткі працягвае аповед.
…прываблены бляскам, кінуўся на гэты дыямент і знёс… разам з капелюшом…
Мятлушка. Ну на што ты маніш? Вось дзіўныя вы, людзі! Хочаце здавацца не такімі, якія вы ёсць.
Янук (жадаючы апраўдацца). Мой род высакародны. Мой прадзед, дзед і бацька ваявалі за караля…
Жытнічак. І пакінулі цябе ў падраных портках!
Абражаны Янук спрабуе злавіць гарэзніка, але той залазіць на дрэва і дражніцца адтуль.
Мятлушка (прымірэнча). Куды ж ты ідзеш?
Янук. У палац Кадука, ратаваць князёўну Даратэю!
Слухачы ўражаныя. Нават Жытнічак злазіць з дрэва і падыходзіць да Янука.
Лесавічок. Вар’ят! Ніхто з людзей не можа прайсці ў палац да Кадука!
Жытнічак. Кадук з’яўляецца толькі ў адну хвіліну — апоўдні, і толькі тады, калі яго паклічуць.
Лесавічок. Як пажадае хто-небудзь каму: «Кадук цябе забяры…», то Кадук з’явіцца…і забярэ…
Жытнічак. Князёўна Даратэя гэтаксама апынулася ў Кадука! Я чуў, што яе бацька, вялікі князь, так моцна на яе раззлаваўся, што і сказаў гэтыя словы… І якраз трапіў на страшную хвіліну. Пасля, канешне, шукаць кінуўся, узнагароду абвясціў таму, хто верне дачку…
Мятлушка. Не можа быць, не можа быць, каб родны бацька сказаў такое на дачку!
Янук. Вядома, ніхто не мог сказаць такое цудоўнай панне Даратэі! Я знайду гэтага подлага Кадука і заб’ю яго!
Лесавічок. Але ісці трэба праз Чорнае балота…
Жытнічак. Але палац Кадука вартуюць Начніцы і Страхі…
Янук (дэкламуе).
Хай сонца паліць,Хай дождж імжыць,Зліецца неба з зямлёй —А рыцар мусіць заўжды служыцьЧароўнай Даме сваёй.Я знайду цябе, о панна Даратэя!
Мятлушка. Няўжо ты не баішся?
Янук. Калі хочаш служыць сваёй Даме — нельга баяцца нічога. Каб вы ведалі, якая панна Даратэя прыгожая! Аднойчы яна скінула мне з балкона кветачку…
Янук беражліва дастае схаваную на грудзях кветку. Мятлушка бярэ яе, каб разгледзець, і палохаецца.
Мятлушка. Ой, яна несапраўдная!
Лесавічок. Як гэта можа быць? (Бярэ кветку.) Ой, праўда, яна мёртвая! (Аддае кветку Жытнічку.)
Жытнічак. Нежывая кветка! Фу! (Кідае яе на зямлю.)
Комментарии к книге «Янук, рыцар Мятлушкі», Людмила Ивановна Рублевская
Всего 0 комментариев