«Wakacje z duchami»

Maniuœ odwrуci³ siк. Na tle pni zobaczy³ biegn¹cego Pere³kк. By³ to drobny, filigranowy ch³opiec o ruchach szybkich i nerwowych. Twarz mia³ okr¹gluchn¹ jak spodek i gкsto upstrzon¹ du¿ymi piegami. Oczy szare, zuchowate. Nosek ma³y, nieco zadarty i ³uszcz¹cy siк na koсcu jak m³ody kartofelek. W³osy krуciutko ostrzy¿one i zaczesane na je¿a. Jednym s³owem — Pere³ka.— My na ciebie czekamy — zawo³a³ zdyszany — a ty, bracie... — utkn¹³ w tym miejscu, nie mog¹c wydusiж ani s³owa.— Co siк sta³o? — zapyta³ weso³o Paragon.— Jak to: co? Mamy przecie¿ naradк w sprawie sza³asu.— Zupe³nie o tym zapomnia³em.— No chodŸ¿e, bo Mand¿aro siк wœcieka.Paragon uœmiechn¹³ siк wyrozumiale, wbi³ d³onie w kieszenie i, nie spiesz¹c siк, ruszy³ za Pere³k¹. Szli przez stary las sosnowy. W¹ska œcie¿ka wi³a siк wœrуd pni, poprzecinana d³ugimi cieniami. Pachnia³o rozgrzan¹ ¿ywic¹, a w ga³кziach weso³o gra³y trzmiele.Wkrуtce ukaza³a siк leœna polana, pe³na s³oсca, kwiatуw i trzepotu motyli. Na polanie, pod lasem, sta³ œwie¿o zbudowany sza³as, a przed sza³asem nerwowymi krokami przechadza³ siк wysoki, zgrabny ch³opiec. Mia³ ³adn¹, nieco zasкpion¹ twarz, m¹dre, myœl¹ce oczy, jasne w³osy opadaj¹ce kкdziorami na czo³o, a z ca³ej jego postaci bi³a wyj¹tkowa statecznoœж i powaga. By³ to w³aœnie Mand¿aro.— Jak d³ugo mam czekaж?Paragon skwitowa³ to przyjaznym uœmiechem.— Ciao! Nie denerwuj siк, boœmy przecie¿ na bezp³atnych wczasach.W milczeniu usiedli pod sza³asem.2