Вежыка бянтэжыць адзін вельмі сур’ёзны факт: у тую ноч, калі абрабавалі Палыкавіцкі сельмаг, на шашы непадалёк ад вёскі загінуў механік мясцовага калгаса. Эксперты палічылі, што ён на крутым павароце не ўтрымаў матацыкл і выляцеў у кювет, дзе, як на тое, ляжала куча сабранага з палёў камення. Вежык не аспрэчваў гэты вывад і разам з тым дапускаў, што матацыкліста маглі збіць грабежнікі. Вядома, можна сказаць, што, не маючы ў руках нічога істотнага, капітан хапаецца за ўяўную саломінку. Ды калі разабрацца, у яго версіі нешта ёсць. Аўтамабіль уначы запамінаецца, асабліва чалавеку, звязанаму з тэхнікай. Грабежнікі маглі дапяць, што матацыкліст, пачуўшы пра кражу ў магазіне, напэўна, успомніць начную машыну, і, абганяючы, наўмысна зачапілі яго. Тады абодва выпадкі не звязалі ў адно, меркаванне ў Вежыка ўзнікла пазней. Разумею, яно даволі смелае. Аднак і я таксама з недаверам стаўлюся да падобных супадзенняў.
Прыняўшы думку Сяргея Апанасавіча, пайду далей за яго. Тут мне і спатрэбіцца набытая ў кнігарні геаграфічная карта. На ёй я пазначыў вёскі і пасёлкі, дзе былі абрабаваныя і дзе былі спробы абрабаваць магазіны. Есць у гэтых крадзяжах агульныя прыкметы: адбываліся яны пасля завозу каштоўных тавараў; магазіны знаходзяцца пры асфальтаванай дарозе. Апошняе, калі добра паваражыць над картай, можа нешта даць. Напрыклад, нейкае месца, якое будзе звязана самымі кароткімі прамымі з гэтымі сельмагамі.
Палыкавічы, Зароўцы, Дабрэйка, Бабінічы, Заходы, Ляды, Грабяні… Сем вёсак на стыку трох абласцей. І прынамсі з двух пунктаў можна правесці да іх патрэбныя мне стрэлкі. З гэтых пунктаў і пачну працу — пашлю запытанні, ці не было ў дні крадзяжу там або паблізу ўгонаў аўтамашын, якіх-небудзь іншых транспартных здарэнняў? А сам тым часам з’езджу ў Палыкавічы, у якіх адбыўся апошні з гэтых крадзяжоў.
2Аўтобус спыніўся на плошчы перад будынкам сельсавета. Пасажыраў у канец маршруту прыехала мала. Раніцай людзі больш у горад едуць. Сярод маіх спадарожнікаў чужых, здаецца, двое — адзін адразу накіраваўся ў калгасную кантору, якая знаходзіцца ў супрацьлеглым боку плошчы; другі зайшоў на пошту, мяркуючы па сумцы, ён сувязіст.
Да гэтых прыезджых мне справы няма, іх я адзначаю па прывычцы. Ніколі не ведаеш загадзя, што і калі табе спатрэбіцца. Але, адзначыўшы, раптам лаўлю сябе на асацыяцыі…
Комментарии к книге «Падстаўка», Владимир Николаевич Шитик
Всего 0 комментариев